Afsluitend Hoofdstuk 2021

Als kind en jonge vrouw schreef ik dagboeken vol verhalen, emoties, gedachten, om mijn gevoelens te begrijpen, te verwoorden, te reflecteren. Maar uiteindelijk vooral om gebeurtenissen te verwerken, te begrijpen, een plek te geven en uiteindelijk los te laten. Schrijven heeft me meerdere keren in mijn leven weer bij mijn verstand gebracht. Tegenwoordig liggen er nog steeds notitieboekjes verspreid door het huis, ze worden meer gebruikt om dingen te onthouden, ideeën die opkomen en dingen die ik niet mag vergeten. Schrijven is tegenwoordig meer digitaal geworden, en ik typ vaak wat ik voel in plaats van op papier te schrijven. Mijn iPhone is de zakcomputer die ik voor bijna alles gebruik, ik schrijf of krabbel nog steeds graag gedachten op een leeg scherm.

Doei

Ik schreef het eerder deze week op Instagram; ik voel me somber. Niets nieuws, want ik heb aan het einde van elk jaar een melancholie gevoeld zo lang ik me kan herinneren. Afscheid nemen, terugkijken op wat is geweest, en loslaten van tijden die nooit meer terugkomen. 2021 was natuurlijk een prachtig jaar met unieke hoogtepunten. Zoals elk jaar heeft het zijn eigen glans. Maar het was ook een jaar waarin Covid nog steeds domineerde en uiteindelijk eindigde in een totale lockdown.

Mijn manier van leven "in het nu" is om terug te kijken en te accepteren wat geweest is. Realiserend dat het nooit meer terugkomt. Met nostalgie analyseer ik elk jaar het verleden en omarm ik de herinneringen. Een grote wereldwijde pandemie helpt niet om het jaar licht en vrolijk af te sluiten, vooral niet als het eindigt in een totale lockdown. Ik doe mijn best om positief te blijven, maar net als velen faal ik soms. En dat is wanneer het schrijven helpt. Om te analyseren, te waarderen wat geweest is, te accepteren en ook om nieuwe plannen voor de toekomst te maken.