Het Introverte Zelf

Een tijdlang vroeg ik me af of er iets over het hoofd was gezien. De vraag, "Kan ik introvert zijn?" werd een frequente Google-zoekopdracht, gevolgd door pogingen om online quizzen in te vullen die vaak eindigden met een aarzelend "waarschijnlijk wel." Op zoek naar advies vroeg ik vrienden: "Hoe vaak zou ik onder vrienden moeten zijn?" Hun antwoorden verschilden, maar gaven me nooit een voldaan gevoel. Het leek altijd te vaak.

Uiteindelijk is de meest redelijke conclusie dat ik een introvert ben. Ik ben niet de eerste die "geniet van eenzaamheid" tot een bepalende persoonlijkheidstrek maakt. Maar diep van binnen gaat het dieper dan dat. Ik schrijf het toe aan mijn opvoeding zonder broers of zussen—geen constant lawaai, ouders die lange tijd in stilte naast elkaar leefden, en niemand die mijn ruimte deelde of aanspraak maakte op mijn bezittingen. Ik vermoed dat het gewoon is hoe ik ben.

Maar mijn "alleen zijn" is meer dan alleen mijn affiniteit voor eenzaamheid; het is een bijna heilige eerbied die ik heb voor mijn tijd en ruimte, soms grenzend aan wat sommigen als egoïsme zouden kunnen zien. "Ik heb mijn ruimte nodig" is een zin die ik heel goed ken, net als mijn man.

Met de leeftijd heb ik geprobeerd me meer bewust te zijn van deze neiging, vooral nu ik een zoon heb. Toch gaat het nog steeds niet moeiteloos, behalve door zijn constante aanwezigheid. Mijn zoon is de enige persoon ter wereld die ik moeiteloos te allen tijde tolereer.