Wil je het nog eens doen?

Tijdens ons verblijf in ons kindvriendelijke hotel observeerde ik regelmatig de tieners die rondliepen. Kijk jij ooit naar hen? Ik kan urenlang kijken, met grote interesse en plezier. Het roept herinneringen op aan mijn eigen tienerjaren en vele jaren daarna. De onschuld, de zichtbare houding van "de wereld is van mij." Het eerste besef van hun seksualiteit, het flirten en de belofte van toekomstige mogelijkheden. Het vertrouwen dat alle dromen misschien uitkomen en, bovenal, hun gedurfde, zorgeloze houding.

Ik herinner me zo'n houding heel goed, maar ik heb die niet meer. Ik voel een afwezigheid wanneer ik de jongeren observeer. Wat jammer dat ik die zorgeloosheid ben kwijtgeraakt. Maar tegelijkertijd besef ik ook dat er iets heel anders voor in de plaats is gekomen; kalme wijsheid. Het besef dat met de leeftijd de realiteit van mijn sterfelijkheid is gegroeid. Ik ben verder gegroeid dan de teleurstelling van gebroken dromen. Niet al mijn dromen zijn uitgekomen, en dat is oké. Het leven is niet maakbaar. Niemand kon mijn wonden helen. Liefde zoeken in een ander persoon leidde tot veel teleurstellingen totdat ik besefte dat ik eerst moest leren van mezelf te houden.