Cornelia

Zawsze uważam za coś wyjątkowego portretować kobiety w wieku 80 i 90 lat i móc opowiedzieć część ich historii.

Opowiedz nam coś o sobie.

Urodziłem się 18 listopada 1934 roku w Sint-Pancras, małym miasteczku na północy Holandii. Miałem trójkę dzieci, ale obecnie mam dwoje. Moja córka zmarła 18 lat temu. Mam też 7 wnucząt i 2 prawnucząt, które bardzo kocham.

Kiedy byłem młody, uwielbiałem grać w piłkę ręczną i harcerstwo. Obecnie lubię spacerować, jeździć na rowerze, robić na drutach i układać puzzle. Z wiekiem hobby mają tendencję do zmiany.

Czy możesz nam opowiedzieć o miłości?

Szaleję za miłością! Miałem ich kilka w swoim życiu, wciąż pamiętam je wszystkie po imieniu. Aż w końcu znalazłem tę jedyną i niepowtarzalną...! O nie, mówię to źle, to on mnie poderwał, w 1954 roku. Spotkaliśmy się w „Café Spoorzicht” w Sint-Pancras. Na zewnątrz było lodowato, więc musieliśmy się szybko pożegnać! Wciąż pamiętam datę, to był 9 stycznia, więc w środku zimy.

W tamtych czasach często przychodził do mnie do domu. I za każdym razem, gdy żegnaliśmy się przy drzwiach, mój tata „przypadkowo” wchodził do przedpokoju, żeby zabrać swój kapelusz. Oczywiście, szpiegował nas.

A jak u Ciebie z życiem i zdrowiem?

Wciąż czuję się zdrowy. Mam problemy z pamięcią, czasem zapomnę coś, ale cieszę się życiem. Jedną z rzeczy, które bardzo doceniam w tych dniach, jest to, że mogę iść, gdzie chcę. Uwielbiam też słońce! Wydaje się, że pogoda robi się coraz cieplejsza.

Co powiedziałabyś, że jest najdziwniejszą rzeczą w byciu starszą kobietą?

Mimo że moje zdrowie jest dobre, coraz częściej zapominam. Problem w tym, że prawie nie zauważam swojej zapominalności. Ludzie wokół mnie zauważają to cały czas, co czasem może być trudne i niezręczne.

Kiedy lekarz powiedział mi, że wykazuję oznaki demencji, nie przeszkadzało mi to aż tak bardzo. Pomyślałem: "cóż, to przychodzi z wiekiem."