Sonja

Podziwiam tę kobietę za jej pozytywne i silne podejście do życia. Jestem dumna, że mogłam zrobić jej portret i opowiedzieć jej historię na AndBloom, to z pewnością nie zawsze była łatwa historia.

Powiedz nam, co chciałbyś, abyśmy o tobie wiedzieli;

Urodzeni jako bliźnięta, zarówno pod znakiem astrologicznym, jak i w sensie słowa, z siostrą, która jest o 10 minut starsza. To oznacza, że nigdy nie byłem sam, zawsze miałem przyjaciela u boku. Oczywiście regularnie kłóciłem się z siostrą, ale ogólnie dobrze się dogadywaliśmy. Nie jesteśmy też bliźniętami jednojajowymi, jest wyraźna różnica. Coś miłego do odnotowania to fakt, że moja siostra jest dyslektyczką, a ja mam niepełnosprawność, nie potrafię liczyć.

Gdybyś mógł wysłać tweet do swojego młodszego ja, co byś powiedział?

W terapii traumy musiałem wielokrotnie nawiązać kontakt z moim młodszym ja, więc nie jest mi obce mówienie o tym. Często pocieszałem swoje młodsze ja w terapii, mówiąc, że wszystko będzie dobrze. Często też pozwalałem mojemu młodszemu ja się bać, ponieważ moje doświadczenie było zupełnie inne. Kiedy byłem młody, okazywanie strachu miało konsekwencje.

Moje dzieciństwo było bardzo źle ukształtowane, a właściwie musiałem to zobaczyć w wyraźny sposób, gdy miałem 42 lata. Wypaliłem się i moje życie skończyło w wirze. Co chciałbym dziś powiedzieć swojemu młodszemu ja? Staw czoła swojemu strachowi i uciekaj. Ten strach, który czujesz, nie jest bez powodu i wskazuje, że nie jesteś bezpieczny. Zaufaj swojemu przeczuciu, ono zawsze ma rację.

Jaka jest najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłeś?

Ucieczka w wieku 18 lat. Przyszłość była bardzo niepewna, a przede wszystkim bardzo niebezpieczna z powodu tego, co robiliśmy. Mój ojciec, człowiek, przed którym uciekaliśmy, był człowiekiem o wielu twarzach i nigdy nie wiedziałeś, co zamierza zrobić. Moje dorosłe życie zaczęło się od traumatycznego małżeństwa, więc nauczyłem się, że przemoc jest odpowiedzią na wszystko. Ucieczka stamtąd była więc najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiłem.

Z czego jesteś najbardziej dumny?

Duma? Oczywiście, jako dziecko też byłam dumna z rzeczy, takich jak dostanie 10 za rysunek, który zrobiłam na lekcji. Jako dorosła kobieta najbardziej jestem dumna z tego, że zaczęłam terapię traumy.

To był bardzo trudny okres, ale też bardzo piękny, ponieważ nawiązałam tam przyjaźnie.

Duma naprawdę pojawia się dopiero po kilku latach, ponieważ najpierw musi nastąpić świadomość, zmiany, proces uczenia się. A jeśli otrzymasz od innych ludzi informację zwrotną, że zmieniłeś się tak pozytywnie, tak, to wywoła uśmiech na twojej twarzy i poczujesz dumę!

Jak dbasz o zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne?

Sport to moja sprawa! Zaczęłam ćwiczyć, gdy stanęłam na wagę i wskazała prawie 90 kilogramów. Przy kilku treningach w tygodniu szybko schudłam i też poczułam, że to dobrze dla mnie, aby lepiej radzić sobie z moim PTSD. Cierpię na kontrolowanie agresji i dzięki treningowi siłowemu zauważyłam, że mogę to znacznie lepiej kontrolować w głowie.

Jak zdiagnozowano u ciebie PTSD?

Może to zabrzmieć dziwnie, ale moja siostra, moja mama i ja cierpiałyśmy na 18-letnią przedłużoną traumę. I tylko ja przeszłam terapię traumy. Moja matka i siostra tego nie potrzebowały, to wynika z ich sposobu przetwarzania przeszłości.

Ponieważ jestem wojowniczką, zbawczynią, buntowniczką, miało to też konsekwencje w przetwarzaniu. Jako dziecko natychmiast blokowałam rzeczy, ale też nawiązałam inną relację z moim oprawcą, aby przetrwać. Nie wybierasz tego świadomie, twój podświadomy umysł podejmuje tę decyzję; „jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich.”

Zajęło mi lata, aby odkryć moje prawdziwe uczucia, byłam taka przestraszona! Ten strach spowodował, że się załamałam i przeszłam terapię. Kiedy patrzę wstecz na to doświadczenie, widzę też, że dużo się śmiałyśmy we troje. Zabawa pomagała radzić sobie z całym nieszczęściem. I to był nasz moment, robienie rzeczy potajemnie, napięcie czegoś, co było zabronione, dawało cudowne uczucie.

Nasza pozytywność zapewniła, że przetrwaliśmy. Na szczęście po dniu nieszczęścia zawsze widzieliśmy jasny punkt, słomkę, której można się było chwycić. I to uczyniło mnie tym, kim jestem teraz. Dzięki mojej matce, która pomimo własnego nieszczęścia dała nam piękne dzieciństwo, bo nie chodzi o ilość, ale o jakość. Te rzadkie chwile szczęścia się liczą!

Co jest pierwszą rzeczą, którą robisz rano, aby zacząć dzień w pozytywny sposób?

Potrzebuję kawy! Świat może się palić, ale muszę zacząć od kubka pełnego czarnego złota! Potem jestem dużo milszym człowiekiem! A potem idę na siłownię! Dobry trening daje mi energię i dobre wibracje! Teraz, gdy jestem w trakcie rozwodu, musiałam przestać chodzić na siłownię, nie mogłam już tego opłacać. Więc postanowiłam zrobić własną siłownię w domu. W przyszłym tygodniu nowa stacja mocy będzie a