Ik vraag me af of je misschien een of meer van de volgende gevoelens ervaart: Je wilt (nog steeds) een kind.
Misschien ben je besluiteloos over of je (nog) een kind wilt. Misschien ben je, net als ik, 43, en werk je nog steeds hard aan het krijgen van een kind, maar het komt niet van de grond, omdat een kind krijgen niet “zomaar” gebeurt, vooral niet als je ouder bent dan 40. Misschien ben je boos omdat je er nooit een hebt gehad. Of misschien is je kind al zo groot geworden dat je een puppy nodig hebt om de leegte te vullen waar je onvoorwaardelijke liefde nog steeds naar verlangt. Plotseling is er een hormonale druk en realiseer je je dat de pre-menopauze om de hoek ligt, in tegenstelling tot alle andere mijlpalen die je hebt meegemaakt (herinner je je nog, mijlpaal sweet 16, hey hey eindelijk 18, volledig volwassen 21, zeker geen kind meer 25, vaarwel twintiger jaren, hallo dertiger jaren, en toen heel snel daarna naderden de veertiger jaren…) met het naderende 40e levensjaar voel je plotseling een veel intensere focus op je lichaam en je geest, de laatste kans om een kind te krijgen of vrede te vinden met de kinderen die je misschien wel of niet hebt gekregen.
Je evalueert je vriendschappen. Je zit nu in een nieuwe levensfase. Eerst wilde je iemand om mee te “socializen” – om mee uit te gaan, te winkelen en stedentrips mee te maken. Toen wilde je iemand die je begreep tijdens de eerste jaren van je moederschap, de moeilijke tijden van je huwelijk en je drukke werkuren van je veeleisende baan – je wilde iemand die je opvrolijkte en met wie je een glas wijn kon drinken, wanneer je regelmatig niet zo vrolijk was, maar meer super moe en bijna opgebrand. En nu ben je 40 en wil je meer van je (oppervlakkige) vriendschappen. Je zoekt betekenisvolle gesprekken; diepgaande, intelligente betrokkenheid; een echte connectie en gesprek dat verder gaat dan “gezelligheid”. En misschien ben je verdrietig dat je de vriendschap niet kunt vinden waar je dacht dat dat zou kunnen en sommige van deze vriendschappen komen tot een einde.
Je hebt eigenlijk geen zin meer om te werken.
Je pensioen is nog zo’n honderd jaar weg of zo, en je hebt al genoeg van werken. Je bent er altijd mee bezig geweest (of dat gevoel heb je tenminste), je weet niet of je het nog leuk vindt, en elke dag wens je dat je tuinier, banketbakker of therapeut was. Of je bent zoals ik en wilt alles vereenvoudigen (want wie heeft er geld nodig?) en verhuizen naar een onbewoond eiland in Thailand om langs het strand te lopen en boeken te lezen.
Je wordt ouder en dat maakt je bang.
Gisteren verstuikte ik mijn enkel tijdens het hardlopen, ik probeerde drie verschillende gezichtscrèmes om fijne lijntjes te verminderen (geen enkele hielp) … en vond weer een paar nieuwe grijze haren, want een paar jaar geleden besloot ik heel brutaal om niet meer mijn haar te verven, dus nu groeien ze heel duidelijk uit. Dat alles in één dag! Je eet gezonder dan ooit, je maakt van sporten een prioriteit en je neemt al die vitamines waarvan mensen niet ophouden te praten, maar toch verouder je … en ook nog snel. Je hebt moeite met slapen, je kunt niet afvallen, ook al doe je zo je best, en laten we het nog maar niet hebben over de menstruatie … het is alsof je weer een tiener bent, de PMS-symptomen zijn terug als nooit tevoren.
