In mijn hoofd en in mijn hart wist ik: Mijn moeder is mijn moeder. En mijn vader was mijn vader; helaas is hij een paar jaar geleden overleden. Na anderhalf jaar bij mijn ouders te hebben gewoond, kreeg ik een zus, ook geadopteerd uit Colombia maar niet mijn biologische zus. Ze voelde meteen als mijn bloedzus. En mijn beste vriendin. Ook al zien we er allemaal heel anders uit. En we hebben allemaal vier totaal verschillende karakters; we zijn een familie en we houden heel veel van elkaar.
Ik trouwde vele jaren later met mijn beste vriend Reinier en werd moeder van twee kinderen die op mij leken. Een droom kwam uit. Eindelijk keek ik in ogen die op de mijne leken. Dezelfde rechte lange wimpers, dezelfde brede neus, steil haar, mollige wangen. Ze hebben hetzelfde platte gezichtprofiel en licht gebogen rug. Dezelfde flexibele tenen en hetzelfde explosieve, energieke karakter met dezelfde luide, enthousiaste stem.
Kinderen krijgen deed iets met mijn zelfbeeld. Plotseling was er herkenning die me minder eenzaam deed voelen. Als geadopteerde Colombiaanse voelde ik me al die jaren anders dan de Nederlandse kinderen om me heen. Logisch, want ze zagen er anders uit. Toen ik mijn kinderen kreeg, merkte ik dat ik anders ging lopen, meer ontspannen op straat. Ik was niet langer alleen maar met een of twee van mijn kinderen, die er net zo uitzagen als ik en dezelfde vibe uitstraalden. We waren samen een stam.
Vind Chiara en haar prachtige verhaal hier: www.indiaaninjekast.nl/blog
Of INSTAGRAM
