Sonja

Ik bewonder deze vrouw om haar positieve en krachtige levenshouding. Ik ben trots dat ik haar portret heb mogen maken en haar verhaal op AndBloom mag vertellen, het is zeker niet altijd een gemakkelijk verhaal geweest.

Vertel ons wat je wilt dat we over jezelf weten;

Geboren als tweeling, zowel astrologisch teken als in de letterlijke zin met een zus die 10 minuten ouder is. Dit betekent dat ik nooit alleen was, ik had altijd een vriend aan mijn zijde. Natuurlijk had ik ook regelmatig ruzie met mijn zus, maar over het algemeen konden we goed met elkaar opschieten. We zijn ook geen een-eiige tweelingen, er is duidelijk een verschil. Iets leuks om te melden is dat mijn zus dyslectisch is en ik een beperking heb, ik kan niet rekenen.

Als je iets naar je jongere zelf zou kunnen tweeten, wat zou je dan zeggen?

In traumatherapie moest ik meerdere keren contact maken met mijn jongere zelf, dus het is voor mij niet vreemd om hierover te praten. Ik troostte mijn jongere zelf vaak in therapie, zeggend dat alles goed zou komen. Ik stond mijn jongere zelf ook vaak toe om bang te zijn, want mijn ervaring was precies het tegenovergestelde. Toen ik jong was, waren er consequenties als je angst toonde.

Mijn jeugd is heel verkeerd beïnvloed geweest, en eigenlijk moest ik dat op een duidelijke manier zien toen ik 42 jaar oud was. Ik raakte opgebrand en mijn leven eindigde in een draaikolk. Wat zou ik mijn jongere zelf vandaag willen zeggen? Confronteer je angst en vlucht. Die angst die je voelt is niet voor niets en geeft aan dat je niet veilig bent. Vertrouw op je onderbuikgevoel, het klopt altijd.

Wat is het moeilijkste wat je ooit hebt gedaan?

Op de vlucht, op 18-jarige leeftijd. De toekomst was super onzeker en vooral heel gevaarlijk wat we deden. Mijn vader, de man voor wie we vluchtten, was een man met vele gezichten en je wist nooit wat hij ging doen. Mijn volwassen leven begon in een traumatisch huwelijk, dus ik leerde dat geweld het antwoord op alles was. Dus daar wegvluchten was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.

Waar ben je het meest trots op?

Trots? Natuurlijk was ik als kind ook trots op dingen, zoals een 10 krijgen voor een tekening die ik tijdens de les maakte. Als volwassen vrouw ben ik het meest trots op het feit dat ik traumatherapie ben begonnen.

Het was een heel moeilijke periode, maar ook een hele mooie omdat ik daar ook vriendschappen heb gesloten.

De trots komt echt pas na een paar jaar, want het bewustzijn, de veranderingen, het leerproces moeten eerst komen. En als je feedback krijgt van andere mensen dat je zo positief bent veranderd, ja dat geeft je een grote glimlach op je gezicht en voel je de trots!

Hoe blijf je gezond, zowel fysiek als mentaal?

Sport is mijn ding! Ik begon met sporten toen ik op de weegschaal stond en bijna 90 kilo woog. Met wat fitness per week verloor ik snel kilo's en voelde ik ook dat het goed voor me was om beter om te gaan met mijn vastgestelde PTSS. Ik heb last van controlerende agressie en met krachttraining merkte ik dat ik dat veel beter in mijn hoofd kon beheersen.

Hoe werd bij jou PTSS vastgesteld?

Het klinkt misschien raar, maar mijn zus, mijn moeder en ik leden aan een 18 jaar durend trauma. En alleen ik heb traumatherapie ondergaan. Mijn moeder en zus hadden dat niet nodig, dit komt door hun manier van het verleden verwerken.

Omdat ik een vechter ben, de redder, de rebel, had dat ook verwerkingsgevolgen. Als kind blokkeerde ik dingen meteen maar ging ik ook een andere relatie aan met mijn dader om te overleven. Je kiest dit niet bewust, je onderbewustzijn maakt die keuze; “als je ze niet kunt verslaan, sluit je dan bij ze aan.”

Het heeft me jaren gekost om mijn echte gevoel te ontdekken, ik was zo bang! Die angst zorgde ervoor dat ik instortte en mijn therapie onderging. Als ik terugkijk op die ervaring, zie ik ook dat we met z'n drieën veel hebben gelachen. Plezier hebben om met alle ellende om te gaan. En dat was ons moment, dingen stiekem doen, de spanning van iets wat niet mocht gaf een geweldig gevoel.

Onze positiviteit zorgde ervoor dat we overleefden. Gelukkig zagen we na een dag van ellende altijd een lichtpuntje, een strohalm om je aan vast te houden. En dat maakte mij tot wie ik nu ben. Dankzij mijn moeder, die ondanks haar eigen ellende, ons een mooie jeugd gaf, want het gaat niet om kwantiteit, maar om kwaliteit. Die zeldzame momenten van geluk die tellen!

Wat is het eerste wat je 's ochtends doet om je dag positief te beginnen?

Ik heb koffie nodig! De wereld mag verbranden, maar ik moet beginnen met mijn mok vol zwart goud! Daarna ben ik een veel aardiger mens! En dan ga ik naar de sportschool! Goede training geeft me energie en goede vibes! Nu ik in een scheiding zit, moest ik mijn bezoeken aan de sportschool stoppen, ik kon het niet meer betalen. Dus besloot ik mijn eigen sportschool thuis te maken. Volgende week komt er een gloednieuw power station a