Angellisa

Een paar weken geleden vroeg ik haar of ze een AndBloom beauty special met mij wilde fotograferen. We maakten verschillende prachtige portretten, waarvan deze de laatste experimentele was. De dag voor de shoot zag ik wat roze Gypsophila in mijn favoriete bloemenwinkel en besloot ik wat voor de studio te kopen. We gebruikten het voor de lol in de laatste foto van de dag, en ik denk dat het zo'n prachtige opname is geworden.

Als er niemand in de buurt is, zingt Angellisa graag een nummer zonder de noten te raken, keer op keer, terugspoelen en opnieuw luisteren. Ze vindt het leuk om de songteksten op te zoeken, het te voelen en het opnieuw af te spelen. Iets wat anderen misschien irritant zouden vinden. We hebben veel gepraat tijdens onze tijd samen en verbonden op manieren die woorden te boven gaan. Op een gegeven moment vroeg ik haar wat ze het vreemdste vindt aan het ouder worden als vrouw.

Ze antwoordde: "Ik heb altijd geleerd, hard te werken en te bereiken, en dat deed ik ook. Ik realiseerde me dat ik de meeste dingen in het leven die ik me voornam, heb bereikt. Er is altijd een weg, zei ik altijd! Tegenwoordig kijk ik terug en voel ik dat ik streng was voor mezelf door altijd hard te werken en altijd sterk te blijven staan. Nu ik ouder word, heb ik ontdekt dat sommige dingen die je echt wilt, dingen waar je echt hard voor werkt, niet kunnen uitkomen. Hoe hard je ook probeert, hoe hard je er ook voor werkt, sommige dingen zullen nooit gebeuren."

Hoe de muren instortten en mij beïnvloedden is met geen woorden te beschrijven. Het voelt echt alsof iemand van wie je houdt is overleden. Ik ken dat gevoel heel goed, het gevoel van verlies, maar er is eigenlijk niemand overleden. Het is het verdriet dat ik voel vanwege mijn onvruchtbaarheid. Onvruchtbaarheid heeft vele gezichten met allerlei oorzaken of helemaal geen oorzaken! Iets dat zo 'natuurlijk' is als het krijgen van een kind is vaak onbegrijpelijk voor mensen die zo'n gebeurtenis niet hebben meegemaakt. Maar om het daarover te hebben, 1 op de 5 mensen gaat hier doorheen, en vaak in stilte, het is een taboe.

Er is een grote drang in mij om de stilte te doorbreken. Ik moest naar YouTube gaan om sprekers te vinden en gesloten Facebookgroepen die hun verhaal deelden; deze verhalen en sommige vrouwen die ik onderweg ontmoette hielpen me te begrijpen wat ik voelde. Veel vrouwen (en mannen) worstelen met deze ongelooflijke pijn. Ze ervaren gevoelens zoals bijvoorbeeld het verlies van identiteit en het verlies van levensdoel. Waarom de stilte? Als oudere vrouw wil ik niet altijd de schijn ophouden. En ik wil niet altijd sterk zijn. Ik zal mijn kwetsbaarheid nu meer tonen dan vroeger.

Het kost me zoveel energie om te doen alsof ik het beter doe dan ik eigenlijk doe. Ik heb geleerd open te zijn over mijn verdriet, en onderweg heb ik mooie mensen ontmoet die ook hun verhalen met mij deelden. Ik ben altijd geïnteresseerd in de persoon achter de fotograaf, de kok, of het model, enzovoort, met vriendelijkheid en zonder oordeel. Ik heb geleerd oprechte connecties met mensen te maken, waardoor mijn werk of andere bijeenkomsten zoveel leuker en echter werden. Dit dwingt me om nog dieper in mezelf te kijken (met hulpmiddelen) en hopelijk uiteindelijk te ontdekken wie ik echt ben. Want wie ik ben is zoveel meer dan het geschilderde beeld dat voor mij niet werkelijkheid werd. Ik vind manieren om mijn nieuwe zelf te zien, en ik ben klaar om te zeggen: "dit ben ik."