Ella

We zien elkaar niet vaak, maar het is altijd fijn als we elkaar zien of spreken. Zij is een van de meest empathische vrouwen die ik ken, en ik heb ongelooflijke bewondering en respect voor de keuzes die ze maakt in haar leven.

Vertel ons wat je graag wilt dat we over jezelf weten:

Ik ben onlangs gediagnosticeerd met diabetes. Ik ben altijd mollig geweest en werd gepest vanwege mijn gewicht toen ik een kind was. Twintig vijf jaar lang droeg ik zwart, maar toen ik kinderen kreeg, begon ik meer kleurrijke dingen te dragen. Ik dacht vaak: "Als ik afval, koop ik misschien die jurk of laat ik die tatoeage zetten". Ik ben nooit afgevallen omdat ik van het leven hield en gewoon niet de hele tijd op dieet wilde zijn. Langzaam groeide mijn liefde voor mijn lichaam zoals het was en is. Toen begon ik vrijelijk kleurrijke jurken te kopen en liet ik een bloemtattoo op mijn arm zetten. Maar met de recente diabetes komt het dieet, de noodzaak om af te vallen en ik wil gezond zijn, dus ik ga binnenkort afvallen. Maar aan dat idee werd ik verdrietig: nu hou ik eindelijk van mijn lichaam en nu zal het moeten veranderen. Ik heb echt een hekel aan die "ik-ben-ongelukkig-omdat-ik-dik-ben-voor-foto's". En ik wilde mijn lichaam eren voor waar het me tot nu toe heeft gebracht. Voor het plezier dat we samen hadden, de kinderen die het droeg, de frietjes en het ijs dat ik ermee genoot en gewoon omdat het van mij is. Dus belde ik Denise om haar te vragen het te bewaren zoals het nu is: "zacht", zoals mijn kinderen het beschrijven. Waardig, mooi in al zijn (on)volkomenheden en molligheid. En na de foto's mag het veranderen.

Wat doe je voor werk?

Ik werk als psycholoog gespecialiseerd in schematherapie. Voor mij gaat psychotherapie uiteindelijk over zacht en vriendelijk zijn voor jezelf, jezelf bijna dagelijks trainen om niet streng te oordelen over jezelf en anderen. Jezelf kennen en accepteren zoals je bent en vanuit die gedachte de nodige veranderingen aanbrengen in hoe je dingen doet en ziet. Het werk verrijkt me dagelijks; ik mag mensen op hun puurst en meest kwetsbaar zien en ontmoeten. Dat toevertrouwd worden beschouw ik als een bijzonder geschenk. De vriendelijkheid en wijsheid van mijn cliënten leren me van mezelf te houden, met elke kromming, slechte gewoonte of eigenaardigheid die ik heb.

Wat is het Grootste Risico dat je Ooit Hebt Genomen?

Ik ben opgevoed in een religieus gezin en ben christen. Toen ik de leeftijd van 30 bereikte zonder een liefdevolle partner om kinderen mee te krijgen, begon ik na te denken over wat ik zou doen als ik er niet op tijd een zou vinden om kinderen te krijgen. Ik sprak met patiënten van mij die ouder waren dan 40 en de kans had gemist om een kind te dragen en moeder te worden. Ik wilde mezelf niet zo terugvinden over een decennium. Ik heb er een paar jaar over nagedacht en er veel over gesproken met twee van mijn beste vrienden en voor mij natuurlijk met God. Ik probeerde ook te achterhalen wat het psychologisch zou betekenen voor het kind dat ik zo graag wilde. Uiteindelijk heb ik de sprong gewaagd en vroeg ik een dierbare vriend van mij, die homo is en daarom ook niet gemakkelijk kinderen kon krijgen als hij dat wilde, om sperma te doneren en misschien een vaderrol op zich te nemen. Iets meer dan een jaar later woonden we in twee appartementen naast elkaar, en onze oudste zoon Luk (kort voor “Luck” in het Nederlands) werd geboren. Later werden we opnieuw gezegend met een tweelingmeisjes. In het begin kregen we veel reacties: mensen die heel blij voor ons waren, maar ook mensen die onze keuze om een kind te krijgen immoreel en zondig vonden in de ogen van God. Dat was een moeilijke tijd voor mij; zo gelukkig zijn met onze zoon, maar mensen om ons heen die oordeelden en wachtten tot het mis zou gaan. Ik herinner me dat een lesbische vriendin van mij zei: “als het niet meer nieuw is, zal het voorbijgaan”. Ze had gelijk. Tegenwoordig realiseer ik me niet altijd dat we als gezin een beetje anders zijn. Ik voel me ook niet meer zo beoordeeld. Ik denk wel dat we waarschijnlijk nog steeds door anderen worden beoordeeld, maar ouder worden heeft me ook geleerd te zien dat het iets van hen is. Misschien hebben zij het nodig? Ik niet. Ik voel me erg gezegend en ben erg trots dat de vader van mijn kinderen en zijn partner samen met mij, onze kinderen en de hond een regenbooggezin willen zijn.

Wat beschouw je als je grootste prestatie?

Vreemd genoeg is dat niet mijn carrière. Niet dat ik een moeder ben in een regenbooggezin of dat ik voor mezelf en de kinderen kan zorgen. Die dingen maken me wel heel gelukkig en vervuld. Maar ik beschouw mijn meest opvallende prestatie als het feit dat ik heb geleerd naar mijn hart te luisteren; de moed te hebben om te nemen wat ik voel als een gids naar wat ik nodig heb en waar ik naartoe wil of niet. En ik besef dat dat niet alleen is wat ik heb bereikt, maar ik beschouw het ook als een geschenk dat ik daartoe in staat was; de juiste mensen om me heen had, kon leven op een van de rijkste plekken op aarde, gezondheid had, mijn religie, liefde en al die andere dingen die geld niet kan kopen.

Vreemdste recente gedachte midden in de nacht?

“