Cornelia

Ik vind het altijd heel bijzonder om vrouwen in hun 80s en 90s te portretteren en een deel van hun verhaal te kunnen vertellen.

Vertel ons iets over jezelf.

Ik ben geboren op 18 november 1934 in Sint-Pancras, een klein stadje in het noorden van Nederland. Ik had vroeger 3 kinderen, maar tegenwoordig heb ik er 2. Mijn dochter is 18 jaar geleden overleden. Ik heb ook 7 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen, van wie ik heel veel hou.

Toen ik jong was, hield ik van handbal en scouting. Tegenwoordig wandel ik graag, fiets ik, brei ik en maak ik puzzels. Als je ouder wordt, veranderen je hobby's meestal.

Kun je ons iets vertellen over de liefde?

Ik ben dol op de liefde! En ik heb er een paar gehad in mijn tijd, ik kan ze allemaal nog bij naam herinneren. Totdat ik natuurlijk de ware vond...! Oh nee, ik zeg het verkeerd, hij heeft mij aan de haak geslagen, in 1954. We ontmoetten elkaar in "Café Spoorzicht" in Sint-Pancras. Het was ijskoud buiten, dus we moesten heel snel afscheid nemen! Ik herinner me de datum nog, het was 9 januari, midden in de winter.

Hij kwam in die tijd vaak bij me thuis op bezoek. En elke keer als we afscheid namen bij de deur, liep mijn vader "per ongeluk" de gang in om zijn hoed te pakken. Natuurlijk hield hij ons in de gaten.

Hoe zit het met jouw leven en gezondheid?

Ik voel me nog steeds gezond. Ik heb problemen met mijn geheugen, ik vergeet af en toe wat, maar ik geniet van mijn leven. Wat ik tegenwoordig erg waardeer, is dat ik vrij ben om te gaan waar ik wil. Ik hou ook van de zon! Het lijkt alsof het weer steeds warmer wordt.

Wat zou je zeggen dat het vreemdste is aan het ouder worden als vrouw?

Hoewel mijn gezondheid goed is, vergeet ik steeds meer. Het probleem is dat ik mijn vergeetachtigheid nauwelijks merk. De mensen om me heen merken het de hele tijd, wat het soms moeilijk en ongemakkelijk kan maken.

Toen de dokter me vertelde dat ik tekenen van dementie vertoonde, deed het me niet zo veel. Ik dacht: "nou ja, het hoort bij mijn leeftijd."