Mireille Duiven

Vertel ons over je carrière?

Ik ben een brand creative en kunstfotograaf. Ik verbind mensen met schoonheid. Dat doe ik op verschillende manieren. Via mijn bedrijf Lucky Lois help ik ondernemers met visuele branding. Wanneer je geïnspireerd bent, impact wilt maken en dit onderscheidend en stijlvol wilt communiceren, neem je jezelf, je werk en je klanten serieus. Dat maakt de wereld een mooiere plek.

Met Lois in space maak ik kunstfotografie voor jouw huis of werkplek. Schoonheid zit in alledaagse materialen, natuur, vorm en kleur. Het is de bron van mijn inspiratie en vertelt verhalen die ruimte laten voor de verbeelding.

Ik geef ook les aan Academy Artemis in Amsterdam. Ik probeer mijn liefde voor creativiteit en schoonheid over te brengen op de studenten. Om hen aan te moedigen dingen anders te bekijken.

Wat beschouw je als je grootste prestatie?

Ik ben gelukkig. Dit komt door minstens twee belangrijke dingen.

Met mijn kennis en vaardigheden kan ik andere mensen gelukkig maken. Ik ben dankbaar dat ik mijn hart gevolgd heb en mijn leven zo heb ingericht dat ik doe wat mij gelukkig maakt.

Maar het is ook dat ik het verdriet van het niet hebben van kinderen een plek heb kunnen geven. Ik ben twee jaar door het vruchtbaarheidsproces gegaan. Toen kreeg ik de diagnose endometriose. Ik ben daarvoor geopereerd, maar ik kon de behandelingen niet langer volhouden. Het kostte me te veel levensvreugde. Dus bleef de pijn van het niet hebben van kinderen, en ik moest een manier vinden om ermee om te gaan.

Ik besloot op een gegeven moment dat ik geen verbitterde vrouw wilde worden en dat ik wilde genieten van de kinderen om me heen. Mijn nichtjes en neefje, kinderen van vrienden, en mijn stiefzoon. Natuurlijk is het verdriet er ook. Af en toe komt het onverwacht naar boven. Dan, bij het zien van een liefdevolle familiescène in een film of op straat, wordt die pijnlijke plek ineens geraakt. Dan moet ik heel hard huilen. Ik laat dat gebeuren. Natuurlijk loop ik wel weg van de scène, maar het verdriet mag er zijn. Het beheerst mijn leven niet meer.

Lesgeven vervult ook een oerdrift of verlangen, of hoe je het ook wilt noemen. De studenten kunnen mijn kinderen zijn qua leeftijd. Ik kan hen iets geven, en zij geven mij iets terug. Ze kunnen me raken, me aan het lachen maken, en hun wijsheid inspireert me. Ze hebben geen idee hoe blij het me maakt als ze zeggen dat het leuk was om na een blok les te geven!