Zamknięcie rozdziału 2021

Jako dziecko i młoda kobieta pisałam pamiętniki pełne historii, emocji, myśli, by zrozumieć, wyrazić, zastanowić się nad swoimi uczuciami. Ale ostatecznie głównie po to, by przetworzyć wydarzenia, zrozumieć je, nadać im miejsce i w końcu puścić je wolno. Pisanie pomogło mi odzyskać równowagę kilka razy w życiu. Dziś notatniki wciąż są porozrzucane po całym domu, używam ich bardziej do zapamiętywania rzeczy, pomysłów, które się pojawiają, i rzeczy, których nie powinnam zapomnieć. Pisanie stało się dziś bardziej cyfrowe, często wpisuję to, co czuję, zamiast pisać na papierze. Mój iPhone to kieszonkowy komputer, którego używam do prawie wszystkiego, nadal lubię pisać lub bazgrać myśli na pustym ekranie.

Pa

Napisałam to na Instagramie na początku tego tygodnia; czuję przygnębienie. Nic nowego, bo od zawsze pod koniec każdego roku ogarnia mnie melancholia. Pożegnanie, spojrzenie wstecz na to, co było, i puszczenie czasów, które nigdy nie wrócą. 2021 był oczywiście pięknym rokiem z wyjątkowymi momentami. Jak każdy rok, miał swój własny blask. Ale był też rokiem, w którym Covid nadal dominował i ostatecznie zakończył się całkowitym lockdownem.

Mój sposób na życie "tu i teraz" to spojrzenie wstecz i akceptacja tego, co było. Uświadomienie sobie, że to nigdy nie wróci. Z nostalgią co roku analizuję przeszłość i przyjmuję wspomnienia. Wielka globalna pandemia nie pomaga zakończyć roku lekko i radośnie, zwłaszcza gdy kończy się całkowitym lockdownem. Staram się pozostać pozytywna, ale jak wielu innych, czasem mi się nie udaje. I wtedy pisanie pomaga. Analizować, docenić to, co było, zaakceptować i także tworzyć nowe plany na przyszłość.