Podróż Eline

Sześć miesięcy chemioterapii, przerwanej przez niebezpieczną infekcję drożdżakową w płucach (PJP), która hospitalizowała mnie na tydzień, zachowawcza operacja piersi i radioterapia. To było dużo do zniesienia i jeszcze nie potrafię pojąć tego w pełni tak krótko po zakończeniu.

Jest też doskonała część chemioterapii; działa optymalnie. Po niej na skanach nie było widocznego raka. Nie znaleziono aktywnego raka w tkance usuniętej podczas operacji piersi i pachy. Pozostawiając mnie w wybranej grupie z 10 do 15 procent prawdopodobieństwa takiego wyniku i umożliwiając zachowawczą operację piersi zamiast mastektomii, która została pięknie wykonana.

Następnie niezwykłe i trudne do zdiagnozowania zapalenie płuc bardzo mnie osłabiło i osłabiło podczas chemioterapii. Mogło być śmiertelne, gdyby lekarze tego nie wykryli. Podano mi bardzo wysokie dawki prednizonu i specjalne antybiotyki.

W tym względzie miałam dużo szczęścia dzięki wszystkim ludziom – przyjaciołom, rodzinie i sąsiadom – którzy przyszli mi pomóc. Wyprowadzali mojego psa, gotowali dla mnie posiłki, towarzyszyli mi w szpitalu, dotrzymywali mi towarzystwa i po prostu byli przy mnie. To było absolutnie przytłaczające, wzruszające i rozgrzewające serce. Czułam tak wiele miłości i wsparcia, i czuję się bardzo błogosławiona i wdzięczna za to doświadczenie.

Ale jest też druga strona tej podróży. Absolutne złamanie serca moich rodziców, którzy widzieli, jak przez to przechodzę. Ogromny szok i ból, jakiego doświadczyli moi przyjaciele, będąc tego świadkami. Otrzymanie wyroku, że nie zostanę już (biologiczną) matką z powodu leczenia. Rozwój ciężkiej anemii podczas chemioterapii, która wyczerpywała mnie po minimalnym wysiłku. Ogromne zmęczenie spowodowane różnymi terapiami.

Po zapaleniu płuc i hospitalizacji moje niewyobrażalnie osłabione ciało uwięziło mnie w domu na tygodnie. Ogromne zatrzymanie wody spowodowane przez prednizon i przyrost masy ciała wynikający z jego apetytu. A potem menopauza wywołana chemioterapią sprawiła, że moje stawy i mięśnie bolały. Mój umysł i duch są w chemicznej nierównowadze, co sprawia, że przez ostatnie miesiące czuję się przygnębiona i zdołowana.

To było dużo. I jeszcze nie wiem, jak się z tym czuję. Objawy menopauzy zaskoczyły mnie. Nie wiedziałam o bólach stawów w takim stopniu, i mogłam nie docenić chemicznej nierównowagi, jaką może powodować. Dodatkowo zaczęłam się martwić o mój wygląd fizyczny i przyrost masy ciała, ponieważ zmiany hormonalne z tym związane mogą mieć ogromny wpływ na mój metabolizm. A przede mną jeszcze siedem lat terapii hormonalnej.