Radzenie sobie z perimenopauzą za pomocą homeopatii

To byłam ja — totalny bałagan — dopóki nie odkryłam środków, które działały, jak sól (tak, sól topi lód). To może pomóc także tobie! Sznurować buty, panie, i być zdeterminowanym, by przetrwać. Ta perimenopauza wymaga zręcznego łyżwiarstwa, głębokiego oddychania, podnoszenia ciężarów i poddania się, ale jest nadzieja, a ja znalazłam ją w formie homeopatii.

Biorąc pod uwagę, że jestem homeopatką, można by pomyśleć, że odkryłabym to wcześniej, ale wiesz, będąc człowiekiem, czasem potrzebujemy bólu lekcji. Perimenopauza jakoś zdołała mnie zaskoczyć. Nigdy nie miałam prawdziwych problemów z miesiączkami i zawsze dobrze o siebie dbałam. Jadłam zdrowo (z dużą ilością białka, by utrzymać masę mięśniową, co jest kluczowe z wiekiem), praktykowałam ćwiczenia oddechowe, medytację i regularnie Pilates od 30. roku życia (nie wspominając o czwórce dzieci, co oznaczało mnóstwo dodatkowego „podnoszenia ciężarów”). A jednak perimenopauza wciąż dała mi w kość i zostawiła mnie z pytaniem dlaczego?

W końcu zdałam sobie sprawę, że stres odgrywał ogromną rolę w moich zmiennych wzlotach i upadkach, ponieważ dla mnie czas przejścia zbiegł się z szaleństwem na świecie i zamknięciem mojego biznesu (naszego jedynego rodzinnego dochodu)! Co oczywiście nie pomagało, bo jeśli masz stale wysokie poziomy kortyzolu (hormonu stresu), to sieje spustoszenie w całym twoim hormonalnym obrazie i odporności emocjonalnej!

To oznaczało, że nie mogłam zrzucać winy wyłącznie na perimenopauzę, co na początku robiłam — błąd nowicjusza. Zrozumienie wpływu kortyzolu dało mi trochę nadziei; skoro wcześniej poradziłam sobie z negatywnymi skutkami wysokiego kortyzolu, mogłam zrobić to ponownie. Ta świadomość trochę mnie podniosła na duchu.

Wciąż jestem w środku perimenopauzy, ale dzięki homeopatii jestem znacznie lepsza w przenośnym łyżwiarstwie i topieniu lodu, gdy się tworzy – co jest bardzo dobrze – bo moja menopauza została przesunięta o kolejne 12 miesięcy!

Mam 53 lata, gdy to piszę, i właśnie dostałam okres ponownie, czego niekoniecznie się spodziewałam. Mój ostatni okres był 82 dni temu, a wcześniej, gdy pierwszy raz w życiu pominęłam miesiączkę, minęło aż 170 dni, zanim znów zaczęłam krwawić. Technicznie rzecz biorąc, nie uważa się, że jest się w menopauzie, dopóki nie minie 12 kolejnych miesięcy bez miesiączki. To 365 dni bez okresu – więc za pierwszym razem, gdy moje miesiączki ustały, prawie doszłam do połowy tej granicy.

Teraz zaczynam od nowa, dzień pierwszy i liczę, ojej.

Brak miesiączek to dla mnie nowe doświadczenie; odkąd zaczęłam miesiączkować w wieku 14 lat, mój cykl był jak w zegarku, zatrzymując się tylko na czas ciąży i karmienia piersią... Poza tymi okresami zawsze trwał 27-29 dni. W wieku około 51 lat doszłam do 33 dni i pomyślałam, O mój Boże, czy jestem w ciąży? (Możesz sobie wyobrazić to uczucie, prawda?) Kiedy twój rytm nagle staje się nieprzewidywalny, A twoje libido zaczyna cię ignorować, cóż, wystarczy powiedzieć, że mój wewnętrzny dialog brzmiał: „Co do cholery?” Czy to już? Czy życie kiedykolwiek będzie takie samo?

Tak, wypiłam chłodną miksturę paniki i propagandy, wierząc we wszystkie negatywne narracje. Propaganda jak ten klejnot – „twoja pochwa wysycha, potem to już koniec” – byłam zdeterminowana, by jakoś udowodnić, że to wszystko nieprawda!

To, co do tej pory odkryłam na tej drodze, to... to gra poddania się. Perimenopauza to podróż, panie, naprawdę podróż! To jak wsiąść do jednego z tych tajemniczych lotów... dokąd lecimy? To się nazywa menopauza, ale nie wiesz, jak to będzie wyglądać ani jak się poczujesz, dopóki tam nie dotrzesz!

cue night sweats