Introwertyczne Ja

Przez pewien czas zastanawiałam się, czy coś zostało przeoczone. Pytanie „Czy mogę być introwertyczna?” stało się częstym wyszukiwaniem w Google, a potem próbowałam wypełniać internetowe quizy, które często kończyły się niepewnym „prawdopodobnie tak”. Szukając wskazówek, pytałam przyjaciół: „Jak często powinnam być wśród przyjaciół?” Ich odpowiedzi się różniły, ale nigdy nie dawały mi satysfakcji. Zawsze wydawało się to zbyt często.

Ostatecznie najbardziej rozsądnym wnioskiem jest to, że jestem introwertyczką. Nie jestem pierwszą osobą, która „lubi samotność” uczyniła cechą definiującą osobowość. Jednak głęboko w środku jest to coś więcej. Przypisuję to mojemu wychowaniu bez rodzeństwa — bez stałego hałasu, rodzicom żyjącym w ciszy obok siebie przez długie okresy oraz braku osób dzielących moją przestrzeń czy roszczących sobie prawa do moich rzeczy. Podejrzewam, że po prostu taka jestem.

Ale moje „bycie samemu” to coś więcej niż tylko moja skłonność do samotności; to niemal święta cześć, jaką darzę swój czas i przestrzeń, czasem granicząca z tym, co niektórzy mogą postrzegać jako egoizm. „Potrzebuję swojej przestrzeni” to zdanie, które znam bardzo dobrze, podobnie jak mój mąż.

Z wiekiem starałam się być bardziej świadoma tej tendencji, zwłaszcza teraz, gdy mam syna. Jednak nadal nie przychodzi mi to łatwo, poza jego stałą obecnością. Mój syn jest jedyną osobą na świecie, którą bez wysiłku toleruję przez cały czas.